Hızar ve Sonbahar

Gürültüyle çalışıyor ve odun kesiyor bir hızar
Yapraklar düşüyor daldan ve mevsim sonbahar

Bir çocuk da kopup gelmiş kendi yuva dalından
Hayat nehri geçilir mi sandın, bir salın olmadan

Baba bırakmış çocuğu ilçeye; dönmüş köye
Üzülen çocuğa teselli için, şimdi ne söyleye

Aileden ilk defa ayrı kalış ve de yaş on üç
Hayat yolunda var, bir başlangıç ve sonuç

Kulağına bir ses geldi, kesildi buna dikkat
Gönlü zaten tasadaydı, şimdi hepten rikkat

Çalışan bir hızar bu; kışlık odun kesiyor
Çocuğun yüreğindeyse sert poyrazlar esiyor

Derken akşam oldu, başa hepten hüzün çöktü
Koyverdi kendini; bir süre gözünden yaş döktü

Çıkılan her yolculukta, zaten var bir ayrılık
Yeter ki sonu güzel olsun; olmasın gayrılık

Çocuk okumayı severdi; çalıştı, uğraştı ve başardı
Yokluklar içerisinde, bazen de bu olanlara şaşardı

Sonra yüksek tahsil ve görev; iş uzayıp gitti
Daha nice yıllar kaldı geride, toz olup yitti

Ama akıldan hiç çıkmadı, o odun kesen hızar
Nelerle, nelerle karşılaştı daha sonra…
Onlar da yaşam kesen/hayat biçen kötü birer hızar!

Sıtkı Nurdoğdu

(Okullar açılırken; Orta 1’de)